Stanisław Postek - Instytut Pileckiego
Upamiętniony 30 czerwca 2019 roku w Stoczku.
Mieszkał razem z żoną Julianną i ośmiorgiem dzieci w Stoczku, w ówczesnym powiecie sokołowsko-węgrowskim. Był gajowym oraz prowadził z żoną gospodarstwo rolne. W czasie wojny na swojej posesji ukrywał 17 Żydów. Pierwsi z nich trafili do niego w 1942 roku, z początkiem likwidacji getta warszawskiego. Było to dwóch mężczyzn i kobieta. Znalazł dla nich schronienie na podwórzu, w piwnicy na ziemniaki, która była pozostałością po domu spalonym w 1939 roku. Kolejne trzy osoby dotarły do gospodarstwa Postków, kiedy likwidowano getto w Stoczku. Tym razem byli to znajomi, dla których Stanisław wybudował osobny schron. Reszta ukrywających się to osoby zbiegłe z obozu Treblinka II po buncie w sierpniu 1943 roku. Mimo trudnej sytuacji (rodzina liczyła dziesięcioro domowników) i groźby kary śmierci, Postkowie – poza schronieniem – zapewniali każdemu z Żydów również pożywienie (Stanisław nocami przynosił im ugotowane przez żonę potrawy). 5 września 1943 roku w Stoczku pojawili się niemieccy żandarmi. Teren gospodarstwa Postków został przeszukany: kryjówki odnaleziono, a Żydów rozstrzelano na miejscu. Juliannę skatowano do nieprzytomności, w wyniku czego następnego dnia zmarła. Stanisław razem z synami Wacławem i Henrykiem został aresztowany i trafił na Pawiak. Stamtąd przetransportowano go do obozu Auschwitz, gdzie zginął w marcu 1944 roku.
Historia rodziny Postków pojawia się w dokumentach zgromadzonych w internetowej bazie świadectw Instytutu Pileckiego "Zapisy Terroru". O upamiętnionych mieszkańcach Stoczka mówią relacje:
Cecyli Borkowskiej (relacja pierwsza, relacja druga)